Heb geduld met jezelf, ook in de natuur bloeit niets het hele jaar

Doorgaan lukt alleen als je het verleden accepteert. Het verleden meesleuren, is die zware rugzak die je niet nodig hebt. Die rugzak die je beperkt verder te lopen als het nodig is. Het is energie die je beter aan het nu en de toekomst kunt besteden. Je kunt pas aan een nieuw hoofdstuk beginnen als je de vorige hebt uitgelezen. Ten tijde van ziekte (kanker, een andere chronische ziekte, burn-out of wat dan ook), ben je niet meer de persoon wie je was. En die oude ‘jij’ zul je ook nooit meer worden. Daarvoor is te veel gebeurd, mentaal en fysiek. Je kunt vaak niet meer de dingen die vroeger zo vanzelfsprekend waren. Dat betekent dat je een ander persoon bent geworden. En je kunt alleen maar dit nieuwe persoon worden en zijn, indien je je oude persoon loslaat. Dit transformatieproces gaat gepaard met een rouwproces. Je neemt letterlijk afscheid van je oude ik en je vormt een nieuwe identiteit. En dit proces kan heel lang duren en is voor iedereen anders. Ga je dus niet vergelijken met anderen, want jij bent uniek en doet het op jouw manier en op jouw tempo. Dit proces gebeurt pas als jij er klaar voor bent. En soms gebeurt dat ook onbewust. Als ik met lotgenoten praatte, hoorde ik vaak veel woede. Woede dat een ziekte hen overkomen was. En woede mag er zijn, maar voor hoe lang? Want woede gaat je niet verder helpen met leven. Voor mij was stap één het accepteren van de situatie zoals die was. Wat er was gebeurd, kon ik niet meer veranderen. Wat ik wel kon veranderen, was hoe ik vanaf nu ging denken en dat bepaalt mijn toekomst. En dat heb ik wel onder controle.

Dan komt je uit in het gebied van mindset, discipline en een doel hebben. Mindset is voor mij de manier waarop je tegen situaties aankijkt. Wat je denkt wordt werkelijkheid. Je wordt wat je voelt. En aan jou of dat negatief of positief is. Het glas halfvol/halfleeg principe. En soms is een glas halfvol het meest haalbare en is dat jouw nieuwe normaal. En dat is ok!

Niemand kan jou echt helpen en vandaar dat het proces soms best eenzaam voelt. Mensen om jou heen staan voor je klaar, maar je moet zelf de eerste stappen zetten (verantwoordelijkheid). Het is een utopie dat je 24 uur per dag positief kunt zijn of je goed voelt. Sommige dagen mag je daaraan toegeven en gewoon laten gebeuren. Morgen weer een nieuwe dag. En bij sommige dagen draait het om discipline. Dat betekent dat je soms dingen moet doen waar je geen zin in hebt, maar toch gaat doen omdat je weet dat het belangrijk is om jouw doel te behalen. Als je ziek bent, is het belangrijk weer fysiek sterk te worden. Ik had dagen dat ik veel last van mijn lichaam had en weinig energie, maar toch ging ik naar de fysio of sportschool. Omdat ik wist dat het belangrijk was voor mijn herstel. En hoe sneller mijn herstel, des te sneller ik mijn rollen in het leven weer kon invullen (mijn doel). Mijn rol als vader, partner, broer, vriend en werknemer.

Bij mij duurde het acceptatieproces ruim anderhalf jaar. En nog vind ik het nog wel eens moeilijk dat ik niet meer overal de energie voor kan opbrengen om iets te doen. Met betrekking tot mijn werk in sales, betekende dit dat ik afscheid moest nemen van mijn carrière. Een carrière waar ik ruim 20 jaar vol passie in had gezeten. Het was een verslaving waar ik van moest afkicken, omdat ik wist dat de stress van deze baan mijn gezondheid geen goed meer zou doen. En ik denk/weet ook nooit goed heeft gedaan.

Geduld is ook zo’n woord waar ik gek van werd als anderen dat tegen mij zeiden. Dat was nooit mijn sterkste punt. Maar heb wel ervaren dat alles niet zo snel gaat als je wilt. Soms door omstandigheden waar je geen invloed op hebt. Accepteer dat dan ook, want je kunt dat toch niet veranderen. De natuur heeft ook geduld. Het heeft 4 seizoenen en die zijn er elk jaar. Een boom weet dat het in de winter geen bladeren heeft. Kan ie zich druk over maken, maar het is verspilde energie. Maar de boom weet dat het in het voorjaar weer gaat komen.

Wat ik zelf eng vond, was die onzekere toekomst. In een tijd van transformatie ben je heel kwetsbaar en fragiel. Betrek je omgeving door ze te vertellen wat je (mentaal) bezighoudt. Je gaat merken dat je heel veel begrip krijgt voor jouw situatie en zoektocht. Maak mensen deelgenoot hiervan en wees gewoon open hierover. Kwetsbaarheid is iets sterks. Het is vaak jouw probleem dat je denkt dat je anderen tot last bent. Maar iedereen wil je helpen. En als je open bent over hoe je je voelt, dan kunnen mensen sommige uitspraken en gedrag van jou beter plaatsen. Zeker als het niet positief is… Een ziekte doe je niet alleen, zoek hulp.

Ondanks de angst voor het nieuwe, onbekende, heeft mijn nieuwe identiteit veel positiefs gebracht. Ik werd bewuster van aspecten in mijn leven. Ik ging meer beseffen en voelen wat nou echt belangrijk is in het leven. Mijn tijd deelde ik anders in met meer een balans naar privé dan naar werk. Het was voor mij een keerpunt om na te denken wat ik nou echt uit de rest van mijn leven wilde halen. Inmiddels heb ik vrede met een parttimebaan en de helft minder salaris. Ik leef meer in het moment (zijn), ben veel rustiger, heb geen stress meer, geniet van het nietsdoen zonder me schuldig te voelen. Ben een veel leuker mens geworden en een betere partner en vader. Ben in staat veel beter te luisteren, omdat mijn hoofd niet meer vol zit met onderwerpen over werk. Ik ga veel zorgvuldige met mijn tijd om. Heb nu zes levensprioriteiten opgesteld waar ik al mijn keuzes langs haal. Gezondheid, tijd met dierbaren, waardevol zijn voor anderen, fun/reizen/relaxen, leren/lezen, goede doelen steunen.

Nog even over die woede. Hoe langer je in woede of het niet-accepteren blijft zitten, hoe langer het duurt voordat je weer fun in je leven kunt ervaren. Bedenk ook wat jouw ‘mood’ met je omgeving doet. Los van je partner, is het ook belangrijk dat je niet in woord, maar ook in gedrag aan je kind(eren) laat zien dat je niet opgeeft als het leven tegenzit. Ja, ik weet het, je maakt echt niet zomaar wat mee. En ja, je mag ook best even zielig zijn en troost zoeken. Maar blijf daar niet te lang in hangen. Accepteer en ga door. Ik heb ervaren dat het niet een makkelijk en soms eenzaam proces is. Maar het is mij ook gelukt. Je bent sterker dan je denkt. Je weet pas hoe sterk je bent, als sterkzijn je enige optie is. Blijf geloven in jezelf.

Over de auteur
Ronald Sluiter (1974) werd eind 2020 gediagnosticeerd met de zeldzame, chronische kanker PMP. Tot die tijd had hij een succesvolle, internationale sales carrière. Vader van zoon Jai (2007). Zijn ouders had hij op vroege leeftijd verloren aan ziekte. Eind 2023 publiceerde hij het boek Van carrière naar kanker. Een open, adembenemend en rauwe beschrijving van het proces van tweeënhalf jaar na de diagnose van chronische kanker. Dromen en toekomstplannen vallen in duigen. Een transformatieverhaal naar een nieuwe identiteit en een nieuwe manier van (zinvol) leven. Lessen uit zijn jeugd, studie en werk komen nu van pas. Een indrukwekkend, pragmatisch boek dat hoop en inspiratie biedt. Een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in persoonlijke ontwikkeling en levenslessen. Wees bereid om geraakt te worden.

Klik hieronder om terug te gaan naar het nieuwsoverzicht: