Wat doe jij eigenlijk tegenwoordig?

Een paar jaar geleden heb je de diagnose kanker gekregen. Je herinnert je het nog als de dag van gisteren. De wereld stond even helemaal stil om jou vervolgens mee te sleuren in een rollercoaster. Je was letterlijk en figuurlijk aan het overleven. Letterlijk in de zin van het volgen van behandelingen om de kanker te bestrijden. Figuurlijk door alle dingen te doen die gedaan moeten worden en overeind te blijven in deze wervelstorm.

Boem! De rollercoaster is tot stilstand gekomen en je kunt uitstappen. Na een paar wankele stappen recht je je rug en loop je doelbewust verder. Het is tijd om jouw leven weer op te pakken, te herstellen en je oude ik te worden…

Maar is dat eigenlijk wel zo simpel als het hier staat? Nee dat is het vaak niet, want op het moment dat je ‘patiënt’ af bent en je alleen nog voor controles verwacht wordt, begint het echte herstel en ik kan je uit ervaring vertellen dat is best pittig. Herstellen betekent niet alleen werken aan je conditie en je uren op het werk opbouwen. Nee herstellen betekent ook stilstaan bij wat er allemaal gebeurd is en alles – en dan bedoel ik ook echt a-l-l-e-s – een plekje geven.

Natuurlijk ben je super gemotiveerd om je oude leven weer op te pakken, weer aan het werk te gaan en je uren op te bouwen. Niets liever dan dat, maar waarom heeft niemand je verteld dat dit soms zo verschrikkelijk moeizaam gaat? Dat het voelt alsof je voor elke stap voorwaarts twee stappen achteruit gaat.

Steek je vinger op als je last hebt van vermoeidheid (en dat is een andere vermoeidheid dan die mensen ervaren na een dag hard werken) en/of van concentratieproblemen of van geheugenproblemen en/of van snel(ler) overprikkeld zijn door bijvoorbeeld geluid of licht en/of van oedeem dat maar niet weg lijkt te gaan en/of van slecht slapen en/of van de overgang waarin je terecht bent gekomen en/of… Welkom bij de late gevolgen van kanker. Goed nieuws: je bent niet de enige die hier last van heeft. Minder goed nieuws: geen idee hoe lang je hier last van blijft houden.

Evengoed blijf je volhouden en soms lukt het om je oude leven daadwerkelijk weer op te pakken en dit de rest van je leven vol te houden. In dat geval mag je jezelf in je handen knijpen want dan heb je echt geluk. Een meer realistisch beeld is dat het veel langer dan 104 weken duurt om weer enigszins het gevoel te hebben dat je leven weer op de rit is, dat je een balans hebt gevonden waar jij je prettig bij voelt. Echter de wetgeving geeft jou 104 weken en daarna wordt de balans opgemaakt. Het UWV heeft een beslissing genomen en wellicht ontvang je een (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheidsuitkering. Een dubbel gevoel want je wilde zo graag maar het lukte simpelweg niet. Evengoed is het fijn dat er in Nederland een dergelijke regeling bestaat en jij de tijd krijgt om verder te herstellen. Langer dan de 104 weken die er wettelijk staat.

En dan komt daar de verjaardag van je zus aan en in de avond ga je naar het feestje dat ze geeft. Er is voldoende te drinken en te eten en iedereen is in een opperbeste stemming. Je kent alle genodigden ook wel van vorige feestjes en je vindt het gezellig om iedereen weer te zien. “Hallo hoe is het met jou?” hoor je achter je. Je draait je om en daar staat de buurvrouw van je zus. Je hebt geen zin om op een feestje te vertellen dat je je elke dag nog zo ontzettend moe voelt en je hebt ook niet het idee dat een ander op een dergelijk verhaal zit te wachten dus je antwoord dat het goed met je gaat en dat je het leuk vindt om haar weer te zien. Op jouw vraag hoe het met haar gaat, krijg je een geanimeerd verhaal over hoe druk ze het heeft op haar werk en thuis. “Wat doe jij eigenlijk tegenwoordig?” vraagt ze. Spontaan voel je een opvlieger aankomen, het zweet breekt je aan alle kanten uit en je voelt je wangen rood kleuren. Tja, wat doe jij eigenlijk tegenwoordig? Als je geluk hebt, werk je een aantal uren of doe je vrijwilligerswerk maar wat als zelfs dat nu nog een stap te ver is? Wat doe je dan?

We zijn eraan gewend geraakt om onszelf te waarderen naar de mate waarin we dingen doen. Een bijdrage leveren aan de maatschappij. Laten we echter alsjeblieft niet vergeten dat we in de eerste plaats mens ZIJN, ongeacht wat je DOET. We zijn Tina of Marja, Kees of Pieter. We zijn ouder, kind, zus, broer, partner, buurman, vriend(in). We zijn blij of verdrietig. We komen elke dag al dan niet vermoeid ons bed uit, douchen ons en kleden ons aan. We eten en drinken wat en we maken een ommetje of gaan naar de sportschool. We maken een praatje met mensen, zorgen dat we thuis zijn als de kinderen uit school komen, laten de hond uit, zorgen dat het gezellig thuis is, we bellen iemand, doen een boodschapje. We gaan naar die belangrijke afspraak in het ziekenhuis, gaan naar fysiotherapie. We lezen een tijdschrift als een boek te lastig is, kijken naar een film en rollen ’s avonds moe maar voldaan ons bed in. Allemaal stuk voor stuk hele belangrijke dingen die er toe doen. Jij doet ertoe!

Wat doe jij eigenlijk tegenwoordig!? Heb jullie even?

Klik hieronder om terug te gaan naar het nieuwsoverzicht: