De metafoor van Alpe d’Huzes

 Op 1 juni heeft onze collega Renée van Garderen meegedaan aan Alpe d’HuZes. Het idee is om zes keer (of zoveel keer als je aankunt) de Alpe d’Huez te beklimmen. Fietsend, lopend of rennend. Renée heeft het fietsend gedaan. De beklimming is een metafoor voor de zware weg die kankerpatiënten en hun familie na de diagnose hebben te gaan. Opgeven is geen optie is daarbij het motto. Het doel van deelname is fondsen werven voor onderzoek naar kanker. Onderstaand blikt Renée terug op haar avontuur.

“Ik ben nu pas in hoofd een beetje terug van de Alpe. Het is tijd om mijn ervaringen te delen.

Mijn eerste klim
De eerste klim deed ik voor degenen die kanker hebben (gehad) en de zware weg van behandelen moeten afleggen, net afgelegd hebben of die het niet gehaald hebben. De start was om 04.30 uur in het donker. Veel om aan te denken onderweg, omgeven door brandende kaarsjes in de bochten, posters aan de wand met gezichten en namen van mensen die overleden zijn, die steeds meer opdoemden naarmate het lichter werd. Twee keer ben ik gestopt voor een foto en een korte pauze. Het was zwaar, maar te doen. Ik had er veel over gelezen en hard voor getraind. Het heb er volgens verwachting net geen 2 uur over gedaan. Blij.

Mijn tweede klim
De tweede klim was voor de mensen die na de behandeling weer gaan re-integreren in hun werk. Dat heb ik zelf meegemaakt en heb daar als arbeidsdeskundige ook veel mee te maken. Re-integreren is best een lastig proces, dat veelal met ups en downs verloopt. Ik nam me voor om onderweg te denken aan de mensen van wie ik weet dat ze in dat proces zitten en die het moeilijk hebben. Ik was weer een beetje bijgekomen van de eerste klim en startte vol goede moed.

Maar wat viel dat tegen!
De beklimming bestaat uit 21 bochten (aftellend van 21 tot 1). Je start in het dorp Le Bourg d’Oisans met een enorm steile klim tot je bij bocht 21 aankomt. Ik wist dat het begin het lastigst was, erg steil, soms 14%. Maar wat overkomt me? Ik haalde bocht 20 (de tweede dus) net niet. Ik moest 50 meter daarvoor echt stoppen en het laatste stukje lopen! Verdwaasd ging ik in de bocht op een muurtje zitten. Hoe kan dat nou? De eerste keer ging zo goed, ik was zo sterk. Zal ik stoppen? Nee! Opgeven is geen optie! Na even uitrusten weer verder tot ik in bocht 18 weer moet stoppen en twee bochten later nog een keer…. Ik moest me er echt op gaan instellen dat dit een langere en zwaardere weg zou worden dan ik me had voorgenomen. Net als met re-integreren, realiseerde ik me. Daar fietste ik toch voor? Dus wat te doen? Denk aan wat geldt voor re-integreren, dat geldt ook nu voor mij. Ik begon lol te krijgen in de metafoor re-integreren als volgende grote uitdaging nadat de behandeling klaar is. En in de gesprekken met lotgenoten en ook vakgenoten die ik tijdens de pauzes in de bochten had. Want ja, daar had ik nu tijd voor.

Wat nam ik onderweg mee vanuit de re-integratie?
Verwacht niet dat je in een rechte lijn omhooggaat. Er zijn altijd ups en downs. Houd op tijd pas op de plaats om te voorkomen dat je helemaal instort en niet verder kunt.

Hoe voorkom ik dat ik instort?
Let op signalen dat het minder met je gaat. Bij mij nu hartslag en cadans van trappen, bij re-integratie kan dat zijn extra vermoeid thuis, geen puf voor andere dingen, er tegenop zien naar je werk te gaan etc.

Wat heeft mij geholpen?
De continue steun die ik onderweg kreeg. In de bochten waar ik pauzeerde, maar ook langs de kant ‘Kom op Renée, je kan het Renée, goed tempo Renée, denk om je traptechniek Renée: duwen én trekken.’ De donaties die tijdens de klim nog binnenkwamen. Het was hartverwarmend en stimuleerde me echt om door te gaan. En dat is bij re-integratie natuurlijk ook zo. Begrip en steun krijgen van je collega’s, je leidinggevende maar ook van de professionals is enorm bepalend voor je doorzettingsvermogen.

Wat is voor mij de grote les?
Reken niet te veel op de verwachtingen die je van tevoren hebt. Bereid je zo goed mogelijk voor, maar ga er open in. En raak niet in paniek als het tegenvalt. Vertrouw op jezelf en geef nooit op. Er zijn mensen die je kunnen en willen helpen. Zoek ze op en deel je ervaringen met ze.

Trots?
Ik ben er best wel trots op dat het gelukt is en dat ik niet heb opgegeven. Met name tijdens de tweede uitdaging. Maar nóg trotser op mijn teamgenoten met soms forse beperkingen door de kanker en de behandelingen die ze daarvoor krijgen. Soms niet eens op genezing gericht. Dat zijn mijn echte heldinnen. Chapeau meiden, ik heb een mateloze bewondering voor jullie. Ik neem jullie het hele jaar in mijn hart mee. En ik hoop dat het ons gegeven is volgend jaar weer samen naar de Alpe te gaan.

Dankwoord
Mijn dank gaat uit naar alle vrijwilligers die voor een onvergetelijke week gezorgd hebben. Van de organisatie, de medische en andere ondersteuning, de fietsenmakers op het startplein, de vrijwilligers langs het parcours. Te veel om op te noemen. Dank ook aan mijn donateurs, met kleine en grote bedragen. Er is bij mij in totaal €3268 euro gedoneerd voor het goede doel. Speciale dank aan mijn opdrachtgevers die zo flink gedoneerd hebben. Dank aan kanker.nl dat ik in het team mocht. We hebben genoten met elkaar. Het saamhorigheidsgevoel houd ik bij me. Ik hoop van harte jullie volgend jaar weer allemaal te zien! Dank aan mijn thuisfront dat ze heeft meegeleefd, tijdens mijn voorbereiding en tijdens de dag zelf.

Ik denk dat ik voortaan met mijn hart altijd wel een beetje bij de Alpe zal blijven.”

Klik hieronder om terug te gaan naar het nieuwsoverzicht: